”Călătoria”-”El viaje” de Edgardo Benitez (traducido al rumano por Elisabeta Botan)
Edgardo Benitez |
CĂLĂTORIA
Am văzut înflorind un nor pe bolta cerească
care ne va duce până la infinit.
Tremuri de teamă,
eu de asemenea,
tăcerea ta spune totul.
Călătorim împreună,
pentru întâia dată
călătorim împreună.
așa cum mereu am visat să o facem.
Îți amintești?
Îți amintești că ziceam că vom călători în străinătate,
că vom urca pe munți frumoși
că vom navega pe râuri pitorești,
că vom coborî norii policromi agățați de
vulcani maiestuoși.
Îți amintești?
Visam, de asemenea, mari bulevarde aglomerate cu mașini și edificii
că vom cunoște oameni de culoare ciudată,
care pășesc, simulând un robot,
fără un zâmbet, fără un salut.
Am fi scăpat fără să știe copiii,
dar nu,
—pe ei nu-i vom lăsa niciodată singuri—
nu în această călătorie, nu în această călătorie.
Dar ei acum, ne-au luat-o înainte,
fiecare a făcut propria sa călătorie
și acum nu mai sunt aici.
Acum, noi suntem cei ce călătorim,
și o facem împreună cum am visat,
nu în orașe mari, nici la vulcani uriași,
de străzi pline de oameni de culoare ciudată
cum am imaginat,
o vom face în ținutul zeilor,
nimic mai bun decât ținutul unde se odihnesc gloriile și tânguirile,
unde se dau spiritele
pentru a se acoperi de plăcere.
A sosit ora
Ești dispusă? sunt dispus?
Fie ca gurile noastre suculente și grandioase
să se dechidă biletului
ce va trasa urma pentru a scrie destinul nostru.
A sosit clipa,
dă-mi mâna și să trăim acest moment,
că am văzut norul înflorind pe bolta cerului
care ne va duce până la infinit.
EL VIAJE
He
visto en el firmamento florecer la nube
que
nos trasladará hasta el infinito.
Tiemblas de miedo,
y yo también,
tu silencio me lo dice todo.
Vamos
juntos de viaje,
por vez primera
vamos
juntos de viaje,
como siempre imaginamos hacerlo.
¿Recuerdas?
Te
acuerdas que decíamos viajar al extranjero,
remontar montañas bonitas
navegar ríos pintorescos,
bajarnos
de los celajes colgados de
majestuosos
volcanes,
¿te recuerdas?
También
soñábamos visitar ciudades modernas
con
grandes avenidas atestadas de carros y edificios
y conocer gente de color extraño,
que
al caminar, simulan un robot,
sin
una sonrisa, sin un saludo.
Nos
escaparíamos sin que los chicos lo supieran,
pero no,
—a ellos nunca los dejaríamos solos—
en
este viaje no, en este viaje no.
Pero
ellos ahora, ya se han adelantado,
cada
quién hizo su propio viaje
y
ya no se encuentran aquí .
Ahora,
somos nosotros los que viajamos,
y lo haremos juntos como lo soñamos,
no
a grandes ciudades ni gigantescos volcanes,
de
calles llenas de gente de color extraño
como
lo imaginamos,
lo haremos a la región de los dioses,
nada
mejor que al lugar donde descansan las glorias y los lamentos,
donde
se entregan los espíritus a rebosar de placer.
Llegó
la hora
¿Estás dispuesta?, ¿estoy dispuesto?
Qué
nuestras bocas suculentas y grandiosas
se
abran al boleto
que
trazará la huella para escribir nuestro destino.
Llegó
el instante,
dame
tu mano y vivamos este momento,
que
he visto en el firmamento florecer la nube
que
nos trasladará hasta el infinito.
Agradezco a la traductora y poeta,, Elisabeta Botan, por la traducción justa y atinada al rumano de mi poema «El viaje».
ResponderEliminar